— Яратам да яратам дисең, әйт алайса, кайсыбызны күбрәк яратасың: анаңнымы, минеме? — дигән.

Кызның беренче мәртәбә үзенә шундый матур елмаюын күргәч, егет тәмам исереп:

— Сине,— дигән.

— Ничек яратасың?

Егет:

— Тәнемме бар, җаныммы бар — бар да синең иркеңдә,— дигән.

Шунда матуры аңа:

— Ышанмыйм, алай мине анаңнан артык яратсаң, бар хәзер кайтып, анаңны суй да башын минем алдыма китереп куй,— дигән.

Егет, яшен суккан кебек, аптырап катып калган. Аннары:

— Кызган мине!— дип аның каршына тезләнгән. Тик кыз аның саен башын югарырак күтәргән:

— Менә күрдеңме хәзер мәхәббәтеңнең буш сүз икәнлеген!—дип шаркылдап бер көлгән дә аңардан бөтенләй йөз чөереп, борылып юлына киткән.

Егет нишләргә дә белмәгән. Үзенең изүләрен ертып аерган:

— Юк, минем мәхәббәтем буш сүз түгел! Буш сүз түгел! — дип кычкырган да, тезләнгән җиреннән сикереп торып, өенә йөгергән.

Ул инде бу вакытта тәмам шашкан булган, кешеләр аның тилергән кыяфәттә шулай йолкына-йолкына кычкырып, өенә кайтып барганын күргәннәр.

Егет шул төнне, сөйгәненең үҗәтлеге хакына үзенең ахмаклыгы белән дөньяда булмаган бер зур җинаять кылган: анасын суйган, башын кисеп кулына күтәргән дә сөеклесе янына ашыккан. Чыгып бара икән, анасының гәүдәсенә сөртенеп егылган.

Егылып, «уф!» дияргә өлгермәгән, шунда ук анасының башсыз гәүдәсе телгә килеп, аңардан:

— Кайсы җирең авыртты, балам? — дип сораган, ди.