* * *
Укытучы:
– Гали, син бүген юынмагансың икән бит. Авыз кырыйларыңа карап, мин бүген иртән ни ашаганыңны да әйтә алам.
– Әйт, абый!
– Күкәй ашагансың!
– Ялгыштың. Күкәйне мин кичә ашадым.

* * *
Сүз тыңламаганы өчен әнисе Вәлинең күтен чәбәкли. Озак та үтми, әтисе кайтып керә:
– Ни булды, балакаем?
– Берни дә булмады. Синең “әүлия кебек” хатының белән гәпләшеп алдык.

* * *
– Вәлиев, нишләп син дәрескә соңга калдың?
– Дәресләр мин килгәнче башланганга.

* * *
Илебез пионерлары быел дәүләтебезгә 50 мең тоннадан артык тимер ватыклары җыеп тапшырдылар. Хәзер ул ватыклар арасыннан танкистлар, тракторчылар һәм машинистларны аралап алу эшләре бара.

* * *
Балалар туганда шундый кечкенә, нарасый, гөнаһсыз булып туалар. Алар йөри, сөйләшә белми. Ләкин, шайтан алгыры, аларны еларга һәм кычкырырга кем өйрәткән?!

* * *
–Нишләп синең кулларың пычракка баткан, ә ике бармагың чип-чиста?
–Мин сызгырырга өйрәндем.

* * *
Яңа татар үзенең малаен абруйлы мәктәпнең 1 нче сыйныфына урнаштырырга дип алып килә.
Директор:
– Йә, энекәш, синең исемең ничек?
Малай дәшми.
– Сиңа ничә яшь?
Дәшми.
– Үскәч кем булырга телисең?
Дәшми.
– Гафу итегез, – ди директор яңа татарга, – сезнең улыгыз сөйләшә дә белми, шуңа күрә кабул итә алмыйбыз.
– Ул юри шулай кылана, – ди яңа татар, аңгыра малаеның баш түбәсенә шапылдатып. – Бер атнадан тагын кереп чыгарбыз әле.
Бер атнадан директор малай белән тагын әңгәмә корып җибәрә:
– Синең исемең ничек?
– Вәли!
– Сиңа ничә яшь!
– Сигез!
– Үскәч кем булырга телисең?
– Космонавт!
– Ә нишләп космонавт?
– Вәли!
– Нәрсә?!
– Сигез!

* * *
– Әби, ә нишләп синең колакларың шундый зур?
– Нәрсә дидең, бәбкәчем?
– Колакларың нигә зур дим.
– Нәрсә-нәрсә?

* * *
Кечкенә Вәли –әнисенә:
–Әни, сез мине кибеттән сатып алдыгызмы?
–Әйе, балам.
–Килосын ничә сумнан?

* * *
Укытучы – Вәлигә:
– Синең бу билгеләреңне күргәч, атаңның чәчләре агарачак бит!
– Агармаячак!
– Нишләп?
– Чөнки аның башы пеләш!

* * *
Әтисе һәм аның беренче сыйныфта укучы улы вокзалда поезд көтеп утыралар. Улы:
– Әти, безнең каршыда утыручы абый беләсеңме кем?
– Кем?
– Укытучы.
– Каян белдең?
– Утырыр алдыннан ул урындыкны бик җентекләп өйрәнде.

Вәли мәктәптән өенә кайтып кергәч:
– Җитте! Бүтән бу мәктәбегезгә ике аягымның берсен дә атламыйм!
– Нишләп?
– Укый белмим, яза белмим, ә сөйләшеп утырырга рөхсәт итмиләр.

* * *
– Әни, мине мәктәптә кандала дип үчеклиләр.
– Улым, аяк астында чуалма әле, ялгыш өстеңә басып сытылуың бар.

* * *
– Сара, синең авырлыгың күпме?
– Күзлек белән йөз егерме килограмм.
– Ә нишләп күзлек белән?
– Күзлексез мин үлчәүдәге саннарны күрмим.