Жили старик со старухой. Старик промышлял рыболовством. Они ни в чём не нуждались, но отсутствие детей делало их жизнь тоскливой.

В один пасмурный день старик по обыкновению пошёл к морю ловить рыбу. Закинул в море сеть, и вскоре попалась необыкновенная рыбка: вместо чешуи блестели у неё драгоценные разноцветные камни, от которых исходил свет, подобный солнечному. Старик положил рыбку себе на ладонь, долго смотрел на неё и наконец сказал:

– Этой рыбкой сыт не будешь, пусть живёт. – Он хотел было уже бросить рыбку в море, как она промолвила человеческим голосом:

– Старик! Возьми меня, накорми моим мясом своих сыновей, напои моей кровью своих коней, а косточки мои отдай собакам.

Борын-борын заманда яшәгән, ди, бабай бөлән әби. Бабай балык аулаган, шуның белән көн күргәннәр. Тик балалары булмау гына эчләрен пошырган. Беркөнне бабай, гадәтенчә, балыкка барган. Ау салып тартып алган икән - сәер бер балык эләгеп чыккан. Балыкның тәңкәләре алтыннан да көмештән, гәүһәрдән дә якуттан, ди. Күзнең явын алып торалар, ди.

Бабай, балыкны учына алып, озак карап торган да: «Моны ашап тамак туймас, яши бирсен», – дип, диңгезгә ташлыйм дигәндә генә, балык телгә килгән:

– Бабай! Мине алып кайт. Итемне улларыңа ашат, канымны атларыңа эчер, кылчыкларымны этләреңә бир, – дигән.

Бабайның уллары булмагач, аптырап калган. Ни эшләргә белми торган-торган да, ни булса да булыр дип, балыкны алып кайтып киткән.