Жил-был, а может и нет, лентяй. С утра до вечера сидел он у очага и копался палочкой в золе. Его так и прозвали: Нацаркекиа – «копающийся в золе». Как ни старалась пожилая тётя, не могла заставить племянника работать – лентяй лишний раз даже с места не сдвинется! Надоело старой женщине кормить бездельника. Вот вышел однажды Нацаркекиа во двор, а она взяла да и заперла за ним двери. Подала ему через окошко хлеба, молодого сыру, мех золы и говорит:

– Ступай куда хочешь, корми себя, как знаешь. Вот тебе мешок золы, копайся в ней, сколько пожелаешь.

Борын-борын заманда Көлөргеч дигән бер кеше яшәгән. Ул шундый ялкау булган, һичнәрсә эшләргә теләмәгән. Көннәр буена учак янында, эше булмаганнан көлгә өреп, шунда казынып утыра икән. (Әнә шуның өчен аны күршеләре Көлөргеч дип йөрткәннәр.) Ярый әле, аның турында кайгыртучы карт апасы булган, югыйсә ул инде әллә кайчан ачтан үлгән булыр иде. Бу хәлгә апасының һич түзәрлеге калмаган.

– Әй, тыңла әле! Синең оятың кая? Тор, бар, эшлә! Сине туйдырам дип хәлдән тайдым бит инде.

Тормый торсын әле! Учак төбендә утыра бирә, ди, Көлөргеч, берничек тә урыныннан кузгатыр хәл юк, ди.

Жил-был один царь. Целыми днями он только и делал, что, развалившись, лежал на своём царском ложе и сквозь дрёму слушал сказки. А если рассказчик умолкал, то царь впадал в уныние, только не плакал. Вот до чего ему нравилось полёживать и слушать сказки! Поэтому ему их рассказывали целый день с утра до вечера и даже до глубокой ночи. И только когда царь наконец засыпал, измученные сказочники удалялись потихоньку на цыпочках, чтобы малость передохнуть. Представляете себе, каковы были дела в этом царстве, где царь на сказках был помешан.

Царедворцы ему льстили, ведь им всё равно было: сказки так сказки! Они царскими милостями жили, лишь бы царь доволен был, а вот простой народ забеспокоился. Народ-то трудом и потом кормился, он хотел лучшего и знал, что царя от сказок обязательно отвадить надо, да, мало того, поскорее.

Яшәгән, ди, бер патша. Ул әкият тыңларга яраткан. Көннәр буе урыннан тормый ята, әкият сөйләтә, ди. Әкиятчеләр патша йоклаган арада гына ял итеп ала икән. Патшалары әкият яраткан бу патшалыкта ничек яшәгәннәрен күз алдына китерәсезме?

Патша яраннарына нәрсә: әкият тек әкият, сөйләргә тек сөйләргә. Ә гади халык борчыла башлаган. Әкияттән башканы белмәгән патша ничек ил белән идарә итә алсын инде? Халыкка бит яшәргә дә, ашарга да кирәк. Ничек тә патшаны әкияттән биздерергә кирәк дип уйлаганнар.

Үч иткәндәй, патша озын әкиятләр яраткан. Атналар, айлар буена сузылганнарын. Ә бер әкиятне хәтта мең дә бер кичә буена сузганнар.