Жили когда-то муж да жена. Муж был человек тихий, скромный, знал разные ремёсла, работал не покладая рук, и жили они так себе понемногу – ни шатко ни валко. Однако время и заботы посеребрили его волосы и бороду так, что он в свои сорок лет выглядел глубоким стариком. В один из дней жена его собралась в баню. Пришла туда, а там необыкновенная суетня. Что такое? Оказывается, сейчас сюда приедет мыться жена придворного звездочёта.

Хозяйка бани разгоняет моющихся женщин в разные стороны.

– Здесь нельзя, тут нельзя, – говорит она.

И вот под музыку и пение прибывает в баню жена придворного звездочёта с целой свитой женщин. Само собой понятно, что хозяйка бани, в надежде сорвать побольше денег, не знает куда только усадить её и оказывает ей разные почести.

Яшәгән, ди, бер ир белән хатын. Тук та булмаганнар, ач та тормаганнар, ди. Ир бик тыйнак кеше булган, күп һөнәрләр белгән. Дөнья мәшәкате кырык яшендә үк аның чәч-сакалларына чал сипкән, ир үз яшеннән күпкә картрак күренә икән.

Көннәрдән бер көнне хатын мунчага киткән. Барса, мунчада ыгы-зыгы, ди. Нәрсә булган дисәләр, мунчага сарай йолдызчысының хатыны килә икән, мунча хуҗалары шуны каршы алырга әзерләнәләр, ди. Хуҗа хатыны, монда ярамый, тегендә ярамый дип, юынырга килгән кешеләрне әрле-бирле куалый, ди.

Менә музыка тавышына бер көтү яраннары белән йолдызчы хатыны килеп керә. Хуҗабикәнең күбрәк түләмәсме дип аның каршында биеп йөрүе гаҗәп түгел.

Яшәгән, ди, әби белән бабай. Аларның балалары булмаган, ди. Берзаман бабай әйткән:

– Әйдә, карчык, камырдан булса да бер малай әвәлик әле, – дигән. Карчык камыр баскан, аннан бер малай сыны ясап чүпрәккә төргән дә мичкә тыккан.

Камыр бер көн ята икән мичтә, ике көн... Түзмәгән бабай:

– Карчык, кара әле, безнең мичтәге малай нишли икән? – дип сораган.

В одном городе жил охотник. Он никогда не возвращался с охоты без добычи, так как был хорошим стрелком. И жители города очень уважали его.

Однажды охотник не сумел настрелять дичи. «Если я вернусь ни с чем, – подумал он, – все увидят это и перестанут меня уважать. Пойду-ка я дальше, может быть, что-нибудь попадётся, иначе стыдно возвращаться».

Охотник пошёл дальше и вдруг видит: на колосе пшеницы сидит красивый соловей и поёт чудесную песню. Охотник поднял ружьё и прицелился.

Яшәгән, ди, бер аучы. Бик төз мәргән булган ул, аудан бер генә тапкыр да табышсыз кайтмаган. Моның өчен аны бик хөрмәт иткәннәр.

Беркөнне аның авы уңышсыз булган. «Болай кайту оят, туктале, тагын бераз йөреп карыйм, – дип уйлаган ул. – Бәлки, берәр нәрсә эләгер».

Встретились как-то тигр, волк, лиса и медведь. Решили они, что отныне всё у них будет общее, и пустились в путь.

Шли они, шли, навстречу им попался верблюд. Верблюду тоже было предложено стать их спутником. Верблюд согласился, дальше пошли впятером.

Долго ли шли, коротко ли, им захотелось кушать. Лиса предложила зарезать в долг верблюда:

– И-и-и, верблюд стоит десять овец. Если будем держать каждый по две овцы, то к весне будет восемь овец. – Лиса обратилась к верблюду: – Верблюд, мы тебе дадим восемь овец, а две себе забирай, а весной, ты только послушай, у тебя будут десять овец, если от них ещё ягнята родятся – ты станешь хозяином целого стада!

Юлбарыс, бүре, төлке, аю – дүртәү юлдаш булды. Тапканны уртага салып, ризык итәргә вәгъдә кылыштылар. Бара торгач, бу дүртәү дөягә юлыктылар. Тегене дә «безгә юлдаш бул» дип урап алдылар.

Озак юл йөреп карыннары ачты.Төлке боларга киңәш бирде:

– И-и-и, бу дөянең бәясе ун куйга торырлык. Яз көне һәрберебезгә икешәр куй тотсак, дүртебездән сигез куй була. Ике куй дөянең үзенә дә кала, – диде. Төлке, дөяне бурычка суярга тәкъдим итеп, аңа таба борылды: «Дүртебездән сигез куй ал, икесе үзеңә калсын. Җае килсә, син яз көне барлык бурычка бирелгән куйларыңны кире алып, рәхәтләнеп ятачаксың. Куйлар буаз булса, артым белән барысы уналты булыр. Бәрәннәре синең файдаң, мондый файда гел булмый», – дип, төлке бернинди шиккә урын калдырмады.