Бала-чага, карты-яше
Һәммәсе күккә карый:
Менә кызык!
— Тамаша бу!
— Бәла булмаса ярый...
— Зыянлы ул, карагыз тик
Кара пыяла аша...
— Тикмәгә түгел, дөньяның
Ахыры якынлаша.
— Куркытып йөрмә халыкны,
Сезнең заман — онытылган...
Гап-гади хәл, тик... бары тик
Кояш кына тотылган.
Кояш шулай мәңге йөзәр,
Жир булыр гел яктырак...
Таралыгыз өегезгә,
Тормагыз һич аптырап.
Уртага чыкты бер бабай,
Кушаматы — Ак бабай:
— Туктале син, Фәнис балам,
Бик өзеп әйтмә алай...
— Бабай, исемең Ак булса да,
Әйтер сүзең хак түгел.
Хәзер безнең фән заманы,
Сине тыңлар чак түгел.
— Әйе, чыннан да, җәмәгать,
Сүзләрем фәнни булмас...
— Фәнни булмаган юк-барны
Берәү дә тыңлап тормас!
— Юк, тыңлыйбыз аксакалны!
— Сөйлә, сөйлә, Ак бабай!
— Без Кояшны күзәтәбез,
Фәлсәфәңне сат, давай!
— Сез Кояшка карадыгыз
Тәмам онтылгач кына,
Һәммәбезне дә яшәткән
Кояш... тотылгач кына.
Сугышка кадәр — сәгать юк...
Аңа карамый идек,
Булмаса да вакытны без
Бик шәп чамалый идек.
Ата-бабалардан калган
Борынгы изге гадәт:
Бар җиһандагы адәмгә
Күренгән Кояш-сәгать!
Кояш белән уянабыз,
Бердәм китәбез эшкә,
Баш күтәрми эшлибез дә
Күккә карыйбыз — төшкә!
Җир дә, халык та, Кояш та,
Үзебез дә канәгать.
Һәркем Кояштан оялды
Ул вакытта, җәмәгать...
Хәзер еллар башкачарак,
Күз тимәсен — заман нык!
Машиналар, әллә ниләр...
Хәйран калып карарлык!
Анысы әйбәт... яше-карты
Өр-яңа гадәт тапты:
Бала-чагасына кадәр
Кулына сәгать такты.
Вакыт ягына килгәндә...
Оланнар, хәйран эшләр...
Ничегерәк икән безнең
Күк белән бәйләнешләр?
— Ак бабай, син —иске кеше,
Яшьләргә ни сөйлисең?
Ышандыра алмасаң да,
Искелеккә сөйрисең...
— Без үзебез искерсәк тә,
Кояш гел яңа бит ул,
Безләргә кадәр дә янган,
Бездән дә кала бит ул.
Теләсә нәрсә әйтегез:
Кояшка табынам мин,
Халыкның аңа табынган
Чакларын сагынам мин.
Кояш белән бергә ятам,
Кояш белән — уянам,
Шул гадәтне ташлаганнар
Өчен янам, оялам.
Көпә-көндез анда-монда
Җилкуар — урам тулы...
Күпләр илаһи Сәгатьне —
Кояшны оныттылар.
— Сәгать хәзер — гадәти хәл,
Ак бабай, ул шуңадыр...
— Кояш барын онытканнар
Җирдән дә суынадыр.
— Шуны истә тот, Ак бабай,
Замана алга китте,
Кешене авыр хезмәттән
Техника азат итте.
— Анысы хак, бер сүзем юк.
Әнә шул форсат белән
Кайберәүләр көн күрәләр
Бары тик корсак белән.
Маймыл Кешегә әйләнгән,
Кояшка карый-карый,
Күпләр яңадан маймылга
Әверелмәсә ярый...
— Борчылма юкка, Ак бабай,
Тик бердәнбер юл булыр:
Киләчәктә машина һәм
Фән ни әйтсә — шул булыр!
Бүген Кояш тотыласын
Алдан әйтеп куйганнар...
— Ник Кояш тотылды дисез?
Әйтеп бирим, оланнар!
Ул әле безнең бик сабыр,
Ул әле безнең — юаш,
Вакыт кадерен белмисез дип,
Искәртә безне Кояш.
Әйткәч шунысын да өстим,
Килгәч бер җае белән,
Жир сезгә кала, оланнар,
Кояшы, Ае белән.
Ата-бабалар гадәте
Шулай укмы югалыр?..
Галәмебезнең сәгате
Бездән, сездән дә калыр...
Вакыт билгеләүче — Кояш,
Хет санашма, хет санаш...
Ата-бабалардан калган
Бу минем шәхси караш.
— Ак бабайның сүзләрендә
Нидер бар...
— Хакны әйтә!
— Без оныткан бабайларның
Уена якынайта.
— Бәхәсне ник дәвам итми,
Ник дәшми Фәнис балам?
— Мин... ни... берни әйтә алмыйм...
Мин... үз сүземдә калам.
— Киттем, туганнар, Кояшны
Бераз озата барам.
Чыгар Кояш, сибәр нурын —
Шул булыр бездән сәлам...
Кояш баешы ягына
Китте ул, бәхәс тынды.
Кояшны югалткан авыл
Караңгылыкка чумды.
Илаһи сәгать югында
Кемнәр ниләр уйланыр,
Галәм сәгате туктаса,
Фәнис ничек уяныр?
|
