Ул балта тавышына киткән. Барса — кәстәүләр утын чабып яталар. Бу Байганактан курыкканнар да, качып авылларына кайтканнар. Аталарына әйткәннәр: «Күзе чынаяктай, елкысының аягы баганадай бер кеше безгә: «Мин үтергән киекне барып алыгыз!»— диде».
Аталары көлгән алардан:
— И шаллар, ул бит Шагыр бабайның улы Байганак.
Бу Шагырның улы Байганакны Төмән ханы оккан. Җибәргән ике кеше бу авылга. Кешеләр килгәндә берәү дә өйдә булмаган, инәсеннән башка. Байганак та булмаган. Ул кешеләр әйткән инәсенә:
— Бир аның елкысын да, авызлыгын, да,— дип. Бу ике кеше алып киткән елкысын.
Байганак кайткач, инәсе әйткән:
— Елкыңны ялтыравык киемле кешеләр алып китте,— дип.
Ул әйткән:
— Алып китсә китсеннәр.
Бер елдан соң аты үзе кайтып килгән, иярендә Байганакка шап-шай киемнәр дә булган, аннан җибәргәннәр икән.
