Беркөнне әтисе әйткән бу егеткә:

— Фәлән кешенең кызын бик акыллы дип сөйлиләр, бар, сынап-күреп кайт әле, хак сүзме икән?— дип.

Ярый, егет атка атланып киткән кыз катына. Кыз ишегалдында икән.

— Исәнме?

— Саумы?

— Әти-әниең өйдәме?

— Юк. Әни бурычка җыларга китте. Әти йөз тәңкәне биш тиенгә алмаштырырга йөри.

Егет кызның җавабыннан берни аңламаса да, сер бирмәгән булып күренергә тырыша.

— Мин атымны кая бәйлим?— дип сорый ул.

Кыз моны тагын аптырашта калдыра:

— Теләсәң, җәйгә бәйлә, теләсәң, кышка бәйлә,— ди.

Ярый. Болар өйгә керәләр. Кыз тиз генә коймак пешерә, чәй өлгертә. Егет юлда килгәндә ачыккан, күрәсең, коймакны икешәрләп-икешәрләп тотып ашый икән. Ашап туйгач, бу кулларын тез өстенә куеп, өй эчен күзәтә башлый. Ни дә булса сөйләргә кирәк бит:

— Ай-яй матчагыз бик юан икән, моны ничәшәрләп тотып мендердегез?— дип сораган, ди, бу.

— Икешәрләп мендердек, икешәрләп,— ди моңа кыз.

Шуннан егет өенә кайтып китә.

— И-и, әти, шыр тиле бер кыз икән ул,— ди.

— Ни өчен?

— Менә шулай-шулай,— ди, сөйләп бирә бу ишеткән-күргәннәрен.

Тыңлап бетергәч, әтисе әйтә моңа:

— Юк, улым, син ялгышасың. Ул чынында бик акыллы кыз икән,— ди. — Бурычка җыларга китү — үлек өстендә елау ул, яки ата-ана каберенә бару; йөз тәңкәне биш тиенгә алыштыру — кызның әтисе ауга киткән дигән сүз, ягъни йөз тәңкәлек айгырга атланып биш тиенлек куян артыннан куа-куа атны яндырып харап итәргә мөмкин. Атыңны кышка яки җәйгә бәйләү — ишегалдындагы арба яисә чанага бәйләү була. «Матчага икешәрләп мендердек» дип, кыз синең әдәпсезлегеңнән — коймакны икешәрләп ашавыңнан көлгән.

Карт шул көнне үк кызга яучы җибәртә.