— Мин сезне ни өчен җыйдым? — ди кошлар патшасы. Тегеләр әйтә:

— Без белмибез, әйтсәң, белербез.

— Менә шуны беләсем килә минем, дөньяда коры агач күпме, чи агач күпме? Ирләр күпме дә хатыннар күпме? Шуны беләсем килгәнгә сезне җыйдым.

Берсе дә әйтәлми. Күплеген дә, азлыгын да.

— Берәр кош калмаганмы? — ди.

Берәү әйтә:

— Мачы башлы ябалак килмәгән,— ди,— ул тычкан саклап калды,— ди.

— Алай булгач, рәхим итеп барып китерегез әле,— ди,— бәлки, ул әйтер,— ди.

Хәзер тегене селкеттеләр, китерделәр.

— Нишләп килмәдең? — ди.

— Соң, вакытым булмады, ашасым килә иде, мин ашамаган идем,— ди,— менә хәзер килдем,— ди.

— Сине шуның өчен чакырттым,— ди,— менә шулкадәрле халык әйтәлмиләр,— ди,— бәлки, син әйтерсең,— ди,— менә шул сүзем,— ди.— Дөньяда коры агач күпме, чи агач күпме?— ди.

— Коры агач күп,— ди.

— Нишләп? Минемчә, чи агач күп булырга тиеш,— ди.

— Юк, коры агач. Менә мин шуны саныйм,— ди,— нинди генә чи агачта коры ботак бар,— ди,— аны мин саныйм корыга,— ди. Менә шуңа коры күп,— ди.

— Ну анысы ярый,— ди.— Риза. Менә син әйт әле,— ди,— дөньяда хатыннар күпме, ирләр күпме? — ди.

— Бит монда уйлыйсы да юк,— ди.— Әлбәттә, хатыннар күп,— ди.

Патша:

— Минемчә бит, ирләр күп булырга тиеш.

— Ә мин бит күп ирне хатыннарга саныйм,— ди.

— Нишләп?

— Хатыннар сүзе белән йөргән ирне мин хатынга саныйм,— ди.

— Дөрес,— ди,— димәк, хатыннар күп,— ди.

Шуннан соң кошлар патшасы Мачы башлы ябалакны зирәклеге өчен үзенең вәзире иткән, ди.