Хәзер инде бара-бара бу тагын икенче бер урманга килеп керә. Кич тә булып китте, ашыйсы да килә, нишләргә инде хәзер? Бара-бара урман арасында бер кечкенә йорттан ут күренә. Хәзер барып керә йортка. Тәрәзәсеннән карый, ул бер генә тәрәзәле кечкенә йорт була инде,— бер карчык җеп эрләп утыра.

— Әй әби,— ди,— син мине фатирга керт әле,— ди.

Карчык чыгып, моны кертә. Солдат чишенә, моның ашарына бернәрсәсе юк. Бу карчыктан да сорый алмый инде ашарга, ояла.

— Әй әби,— ди,— минем капчыгымда бер балтам бар, син шуны пешереп бир әле,— ди.
Карчык кабыза учакны, балтаны юып сала казанга. Балта кайный, кайный, кайный — һич пешми.

— Әй улым,— ди.— Һич кенә дә пешерә алмыйм бу балтаны,— ди.

— Син, әби, аңарга бераз бәрәңге турап сал,— ди.

Карчык юып, турап сала бәрәңгене дә тагын кайната.

— Инде, улым, бәрәңге дә пеште, балта пешми,— ди.

Солдат әйтә:

— Хәзер инде син аңарга, тәтәй, он да буташтырып сал инде,— ди.

Он да буташтырып сала инде хәзер. Тагын кайный, кайный — балта һаман пешми.

— Хәзер, улым, нишләргә инде, балта пешми бит,— ди.

— Ярар, тәтәй, икенче пешәр әле,— ди,— аның ашын алып ашыйк,— ди.

— Ярый, үзем дә бик талчыктым,— ди, карчык әйтә. — Тагын кайнатыр хәлем юк,— ди

Ашны китереп утырта карчык.

— Менә, улым, аш,— ди.— Балтаңны пешерә алмадым инде,— ди.

Ярый, хәзер солдат ашны ашый, җәелеп, тирләп. Тамак туя, рәхәтләнеп йоклый. Иртә торып, китәргә җыенганда әби әйтә:

— Улым,— ди,— балтаңны ал, тагы кирәк булыр,— ди.

Балтаны ала да бу, чыгып китә. Шул балтаны авыл саен пешертеп, солдат үзенең туган-үскән авылына туган-тумачалары янына кайтып ирешкән, ди.