Жил бедняк со своим сыном. Однажды он позвал сына и говорит ему:

– Сходи к моему другу, пока я жив, и скажи ему, чтобы он вернул мне долг, и долг тот принеси с собой. Дорога у тебя дальняя, потому смотри, по дороге ли, в доме ли, но без товарища нигде не ешь хлеба-соли.

Приготовил бедняк своему сыну на дорогу поесть, и тот ушёл. Кто знает, сколько шёл, но добрался он до родника.

Яшәгән, ди, бер ярлы кеше. Аның бер улы булган.

Көннәрдән бер көнне ул үзенең улына:

– Минем фәлән җирдәге дустыма барып кайтсаңмы. Аның миңа бурычы бар иде, дөньяныкын дөньялыкта бетерергә кирәк, шул бурычны алып кайт.

Юлың ерак, бервакытта да үзең генә утырып ашама, ипи-тозыңны бүлешергә иптәш тап.

В одном селе жил портной Шкамрав. Шил он плохо, и постоянно все его бранили. Не раз ему говорили:

– У-у! Чтоб у тебя руки отсохли, как ты плохо шьёшь!

Даже когда Шкамраву и удавалось что-нибудь хорошо сшить, его тоже бранили. Другие портные завидовали ему и говорили:

– У-у! Как ты хорошо сшил, чтоб у тебя руки отсохли!

И думает Шкамрав про себя: «Трудно здесь жить. Плохо сошью – ругают, хорошо – тоже ругают. Уйду куда глаза глядят, где уши худого не слышат».

Яшәгән, ди, Шкамрав исемле тегүче. Тормышы авыр булган, начар тексә дә, әйбәт тексә дә, моны:

– Кулың коргыры, – дип сүгәләр икән.

Шкамрав: «Булмый болай. Яхшы эшләсәң дә, начар эшләсәң дә орышалар. Китим мин колагым әр ишетмәслек җиргә», – дигән дә авылдан чыгып киткән.

Бара икән бу, бара икән, кара урманга килеп җиткән. Аю очраган моңа. Аю:

– Шкамрав, кая киттең әле болай? - дип сорый, ди.

– Тормыштан туеп китеп барам. Начар тексәм дә, яхшы эшләсәм дә, әрдән башым чыкмый, «кулың коргыры» дигән сүздән артыгын ишеткәнем юк. Күзем күргән якка, колагым әр ишетмәс җир эзләп чыгып киттем.