Үзләре турысыннан үткәндә ерактан тепловоз кычкыртканын ишеткән саен ул, карарга дип, тәрәзәгә каплана, ләкин, никадәр генә инәлеп карамасын, поезд үзе күренми. Бары тик аның артыннан калган аксыл төтен генә һавада бераз эленеп тора да эреп, юкка чыга иде.

Поезд карарга барыйк дип күпме ялынды инде ул әбисенә. Тик әбисе әле аякларым сызлый, әле вакытым юк, әле башым авырта дип, сәяхәтне һаман кичектерә килде, Ә Нәсимнең күрәсе килә шул поездны, бик күрәсе килә...

Как-то раз мальчик по имени Тонино пошел в школу, не выучив урока, и очень боялся, что учитель вызовет его.

«Эх, – подумал он, – если б я мог стать невидимкой!…»

Жила-была однажды девочка, которая каждый вечер, когда надо было ложиться спать, становилась маленькой-маленькой.

– Мама, – говорила она, – я стала муравьишкой!

И мама понимала, что пора укладывать дочку в постель.

Жил однажды мальчик, который очень любил задавать вопросы. Это, конечно, совсем неплохо, наоборот, даже очень хорошо, когда человек чем-то интересуется. Но на вопросы, которые задавал этот мальчик, почему-то было очень трудно ответить.

Он спрашивал, например:

– Почему у ящиков есть стол?

Двое ребятишек мирно играли у себя во дворе. Они придумывали особый язык, чтобы можно было разговаривать только друг с другом и чтоб никто больше не понимал их.

– Бриф, бруф! – сказал первый мальчик.

– Бруф, браф! – ответил другой. И они весело рассмеялись.

Ул август аеның караңгы бер төнендә Зарифулла агайларның Сабан туе алдыннан гына бетереп кергән өйләренең идән астында дөньяга килде. Башка туганнары булмаганмы, әллә туу белән үлеп беткәннәрме — ул гаиләләренең бердәнбер сөеклесе иде. Табигать, әллә шаяртып, әллә сөйкемлелеге арта төшсен дип микән, аның сул тәпиен ак төстә яралткан иде. Менә шул тәпиенә карап, әтисе Чичи белән әнисе Чичия улларына Актәпи дип исем бирделәр.

Равилнең әтисе язын-көзен тракторда, ә җәй көннәрендә комбайнда эшли. Әнисе — сыер савуда, һәр икесе эштән өйгә кайтып кермиләр диярлек. Равилнең кайвакыт, бигрәк тә җәйләрен, әтисен атналар буена күрмәгән көннәре дә була. Би-ик сагына ул әтисен андый чакларда. Шуңа күрә, бабасына ияреп, ындыр табагына юнәлә. Ә ындыр табагында әтисе комбайныннан машинасы белән ашлык ташучы Мөдәррис абыйларының кырдан кайтканын көтеп алалар.