Тиен, иртән торып, куак төбендә чикләвек ашап утыра икән.
Шулчак агачлар арасыннан Юлбарыс килеп чыккан. «Бетте баш»,— дип уйлаган Тиен һәм куркуыннан калтырый башлаган. Инде нишләргә? Авызына капкан чикләвекне шартлатып ваткан да кычкырып җибәргән бу:
— И тәмле дә соң Юлбарыс күзе!
Моны ишеткән Юлбарыс туктап калган. Аннары, әкрен-әкрен генә артка чигенеп, яңадан агачлар арасына кереп югалган.
Урман буйлап качып барганда, Юлбарыска Аю очраган.
— Юлбарыс күзе ашаучы ерткычны белмисеңме син, дустым? — дип сораган ул Аюдан.
— Белмим,— дигән тегесе.
— Әйдә, бергә барып карыйбыз,— дигән Юлбарыс.
— Бармыйм мин, куркам,— дигән Аю.
— Курыкма,— дип юаткан аны Юлбарыс.— Әйдә, койрыкларыбыз¬ны бер-берсенә бәйләп куйыйк. Теге ерткыч минем өскә ташланса, син тартып алырсың.
Шулай икесенең койрыкларын бергә бәйләгәннәр дә Тиен өненә таба юл тотканнар болар. Аю белән Юлбарыс килгәнне күргәч, Тиен урман яңгыратып кычкырып җибәргән:
— Карале, бу хәйләкәр Юлбарыс мине тагын алдамакчы бугай. Мин аңа иртәнге ашка ак аю китерергә кушкан идем, ә ул соры аю биреп котылмакчы була...
Моны ишеткәч, коты чыккан Аю агач арасына сикергән. Үзе исән калган, тик койрыгы гына өзелгән, ди, аның. Менә шуннан бирле аюлар кыска койрыклы булып калганнар.
Ә Тиен, бернигә исе китмичә, әле һаман да өнендә чикләвек ашап утыра икән. |
