Бер авылда бик намуслы карт яшәгән, ди. Бервакыт ул нәкъ төн уртасында төшендә үзенә күктән бәхет иңүен күрә.
Икенче көнне, кырда эшләп йөргәндә, моның китмәне нәрсәгәдер чыкылдап тия. Бераз казыгач, җир астыннан аждаһа, тавис кошы сурәтләре төшерелгән чүлмәк тартып чыгара.
Төбендә кечкенә генә алтын тәңкә дә ялтырый икән. «Әгәр кичә төшемдә күргән бәхет шушы булса, ул миңа күктән иңәргә тиеш иде, ә мин бу чүлмәкне җирдән таптым. Күрәсең, миңа тиешле бәхет түгелдер»,— ди карт. Ул алтын тәңкәле чүлмәкне урынына куя да өенә юнәлә.
Аның күршесендә генә бик комсыз бай тора икән. Күршесенең хәзинәгә юлыгуын белгәч:
— Җир бәхетеме, күк бәхетеме — барыбер түгелмени,— ди. Карт әйткән җиргә йөгереп бара, күрә — хәзинәгә берәү дә кагылмаган.
Чүлмәк эченә караса шакката: анда еланнар, бакалар, төрле-төрле селәүчәннәр мыж: килеп яталар икән.
— Ә-ә... Хикмәт менә нәрсәдә! Теге ахмак, дөньяда юкны сөйләп, на-муслы кешеләрнең башын әйләндерә икән! Күрсәтим әле мин аңа! — ди икән бай.
Ул чүлмәкне күтәрә дә ярлы күршесе йортына китә. Барып җитү белән, әлеге чүлмәкне тәрәзәгә томыра.
Кешегә усаллык эшләүне уена да кертмәгән намуслы карт бу вакытта рәхәтләнеп йоклап ята икән. Нәрсәнеңдер чылтырап ватылуын ишеткәч, куркып уяна. Күзен ачып җибәрсә, янәшәсендә зур гына чүлмәк!
— Ә менә монысы инде чыннан да күктән иңгән бүләк, монысы чыннан да минем бәхетем,— ди ул.
Чүлмәкне караса, аның эче тулы алтын, имеш. |
