Кайчандыр Бүре җәнлек-җанварлар арасында иң көчлесе булган, ди. Шуңа да ул урмандагы бөтен җан иясен кырып бетерә язган. Куркуга калган җанварлар, бу хәлгә түзә алмыйча, Ходай Тәгаләгә ялвара башлаганнар. Ходай Бүренең билен сыгылмаслык итеп катырып куйган. Ләкин комсыз Бүре барыбер җаен таба икән.
Аптыраган урман җанварлары, Арыслан җитәкчелегендә җыен җыеп, Бүрегә хөкем карары чыгарырга булганнар. Аюлар, төлкеләр генә түгел, хәтта тавыклар, казлар, үрдәкләр дә, бер-бер артлы сүз алып, Бүредән күргән бәла-казалары хакында сөйләгәннәр.
— Һәммәгез дә Бүрене үлем җәзасына хөкем итәргә разыймы? — дип оран салган Арыслан.— Кемнәр каршы?
— Ми-ин,— дип аваз салган шулчак бер Сарык.— Бик рәхимсез карар бу...
Ә урманда үлем карары бары тик һәммә җанвар бертавыштан хуплаганда гына кабул ителә икән. Нишләсеннәр, җәзаны йомшартып, Бүрене урманнан куып җибәрергә генә булганнар.
Башын аска иеп, урман юлы буйлап бара икән Бүре. Тавыш ишетеп борылып караса, моның артыннан Сарык ияреп килә, ди. Бүре үзен яклаган өчен Сарыкка рәхмәт әйткән, һәм болар бергәләп юлларын дәвам иткәннәр. Бара икән болар, бара икән, бара торгач, тамаклары ача башлаган. Сарык, юл читендәге үләннәрне чемченеп, тамак ялгаган. Аннан күреп, Бүре дә үлән ашамакчы булган икән, әмма ит ашарга өйрәнгән тамагыннан үлән үтмәгән. Бүре түзеп-түзеп барган да кинәт кенә Сарыкка ташланган.
— Мин бит сине үлемнән коткарып калдым! — дип кычкырган Сарык.— Нишләп мине ашамакчы буласың?
— Сарык булганың өчен! — дигән Бүре һәм күз ачып йомганчы аны ботарлап ташлаган, ди. |
