Амбросио исемле ярлы карт беркөнне Америка бае яши торган йортка килә.
— Әфәндем,— дип, итагатьле генә сүз башлый Амбросио,— менә моның хәтле алтын күпме тора? — ди һәм, кулын җәеп, алтынның ни зурлыкта икәнен күрсәтә.
Кызыл йөзле бай бу карт алтын тапкан икән дип уйлый да пышылдап кына сорый:
— Шундый зурмы?
— Әйе, әфәндем,— дип, күзен дә йоммый җавап бирә Амбросио һәм кулларын тагын да ныграк җәеп җибәрә.
— И-и-и, аны иркенләп хисапларга кирәк! — дип башын чайкый хәйләкәр хуҗа һәм хезмәтчеләренә ашарга китерергә куша.
Бабай тамагын туйдыра, иреннәрен сыпырып куйгач, американ тагын сүз башлый:
— Тиз генә хисаплый торган әйбер түгел бу, кичкә хәтле миндә кунак бул,— ди ул.
Бер атна вакытның узуын сизми дә кала Амбросио: һәр көнне иртән мәрмәр ваннада су коена, җаны теләгән ризыкны ашый, кичләрен кызыл йөзле американ белән сәйранга чыга.
Амбросионы ничек кенә сыйларга, ничек кенә аның күңелен күрергә белми инде бай. Ниһаять, беркөнне әкрен генә сүз башлый:
— Ул хәзинәңне кайда күмдең соң? Күпме торганын исәпләр өчен, алтынның үзен күрергә кирәк бит,— ди бай.
— Нинди алтын ул? — дип сорый Амбросио, гаҗәпләнеп.
— Үзең әйттең бит, кулыңны җәеп күрсәттең.
— И әфәндем! — ди Амбросио.— Таптым дип әйтмәдем бит мин, шундый зурлыктагы алтынның күпме торганын гына сорадым. |
