Бәлагә тарыган бер агай бурычка акча эзләп йөри икән. Күпме йөреп тә акча бирүче булмагач, ул Шайтанга барырга карар кылган. Шайтан янына килгән дә болай дигән бу: «Шайтан дус, бурычка акча биреп тор әле!» «Нәрсәгә ул сиңа?» — дигән Шайтан. «Бәлагә тарыдым».— «Бурычыңны кайчан кайтарырсың?» — «Иртәгә». «Алайса ярый»,— дигән дә Шайтан аңа мең тәңкә акча санап биргән.
Икенче көнне үк Шайтан агай янына бурычын алырга килеп җиткән. Агай моны: «Иртәгә кил»,— дип борып җибәргән. Тагын бер көннән соң килгәч, агай аңа тагын иртәгә килергә кушкан. Рәттән шулай берничә көн агай янына йөргән бу. Соңгы килүендә, агай Шайтанга болай дигән: «Көн саен мәшәкатьләнеп өйгә кереп торма. Мин, кайчан килергә икәнен әйтеп, капкага язулы такта эләрмен». «Ярый»,— диеп, Шайтан яңадан буш кул белән өенә кайтып киткән.
Агай тактага «Иртәгә кил!» дип язган да капкага чыгарып элгән. Бер килгән Шайтан, ике килгән, ә капкада һаман шул язу тора, ди. «Туктале,— дигән ул үз-үзенә,— иртәгә бармыйча торыйм. Бәлки, берсекөнгә бурычын бирер».
Берсекөнгә агай йорты янына килсә, капкада «Кичә килергә иде!» дигән язу эленеп тора, ди. «И-их! — дип өзгәләнгән Шайтан.— Кичә килмичә ялгыштым. Болай булгач, минем акчадан җилләр исте инде».
Шул көннән башлап Шайтан кешеләргә бурычка акча бирми башлаган, ди. |
