Борын-борын заманда кошлар ханының үз урынына калдырырга варисы булмаган, ди. Уйлаган-уйлаган да Ябалак баласын уллыкка алырга карар кылган бу. Күзләре төнлә дә утлы күмердәй янып тора, менә дигән хан чыгар моннан, дигән ул.
Ябалак баласы, хан варисы булуга, бөтенләй ялкауланган: бар белгәне тәмле ашау да йоклау икән.
Менә салкын кыш та килеп җиткән. «Гомеремдә болай туңганым юк иде»,— дип зарланган хан Ябалак баласына. «И-и, әти,— дип кукраеп баскан Ябалак баласы,— минем моннан да катырак суыкларны күргәнем бар. Кеше төкерсә, төкереге җиргә төшеп җиткәнче бозга әйләнә иде. Үзем дә яфракка төренеп кенә исән калдым». «Алайса, син миннән өлкәнрәк буласың бит! Ә үзең бәләкәй бала кебек кыланасың. Бар, чыгып кит моннан!» — дигән дә хан алдакчы Ябалак баласын өеннән куып чыгарган.
Шул көннән башлап Ябалак көне буе агач яфраклары арасында качып утыра, бары төнлә генә дөньяга чыга икән.
Берзаман кошлар ханы үлгән, бөтен кош-корт җыелып яңа хан сайларга булганнар. «Ябалак хан булсын! Урманда аны белмәгән кош юк. Күзләре дә төнлә утлы күмердәй янып тора. Менә дигән хан чыгар аннан!» — дигән озын муенлы Торна. «Шул гына җитмәгән иде! Кәкре аяклы, сары күзле Ябалак та хан булдымы?! Тавышы «аһ» та «уһ», ишетсәң котың очар!» — дип каркылдаган Карга.
Кошлар, Карга сүзен тыңлап, Ябалакны хан итеп куймаганнар. Шул көннән башлап Ябалак белән Карга кан дошманга әйләнгәннәр. Көндез Карга Ябалакка, ә төнлә Ябалак Каргага тынгылык бирми, ди. |
