Бер бай нойонның бик күндәм хезмәтчесе булган. Явыз нойон иртән дә, кичен дә кыйный икән моны. Шулай бервакыт икәүләп юлга чыкканнар болар. Нойон үзе яхшы атка атланган, ә хезмәтчесе ябык алашада арттан сөйрәлә, ди.
Бара торгач, күк йөзен кара-кучкыл болытлар каплаган. Ә нойон бик куркак икән. Күк күкрәвен ишеткәч, моның бөтенләй коты очкан.
— Арттан калма! Минем яннан бар! — дип кычкырган ул хезмәтчесенә.
— Атның хәле юк, көчкә-көчкә генә атлый,— дигән хезмәтче.
— Мал да карый белмисең! — дип, камчы белән аңа берне китереп сыздырган нойон.
Шулчак күктә яшен ялтыраган, һәм нойон куркудан күзләрен чытырдатып йомган. Моны күреп торган хезмәтче кулындагы таягы белән хуҗасының сыртына китереп сылаган. Ә нойон, яшен сукты дип уйлап, атның ялын кочаклаган. Күк күкрәгән саен, хезмәтчесе сыртына берне сылый торгач, ниһаять, нойон, һуштан язып, аттан егылып төшкән.
Хезмәтче шунда ук хуҗасы янына сузылып яткан.
Бераздан нойон, һушына килеп, авыртудан ыңгыраша-ыңгыраша, тәнен капшарга тотынган. Күрә бу: янәшәдә хезмәтчесе өнсез-аңсыз ята. Нойон төрткәли башлагач, ул әкрен генә күзләрен ачкан.
— Яңгыр ява башлауга ук, яшен сукты мине. Ничек исән калдым икән? — дип сыкранган хезмәтче.
Моны ишеткәч, нойон мактанырга тотынган.
— Гомеремдә бу кадәр куркак хезмәтче күргәнем юк иде. Яшен мине җитмеш җиде тапкыр сукты, бер керфегем дә селкенмәде. Ә син бер сугудан аттан егылып төшкәнсең,— дип көлгән ул.
Хезмәтче, әле күккә, әле кулындагы таякка карап, хәйләкәр елмайган, ди. |
