Бервакыт бер кеше Кәҗә белән Сарык алган. Кыш көне моның хайваннар яши торган сарае бик салкын булган. Шуңа күрә Кәҗә Сарыкка аркасын терәп ята да җылынып йоклап китә икән. Кәҗә Сарыкка әйтә, ди:
— Сарык агай, кил, без синең белән дус булыйк. Мин сине беркайчан сөзмәм, аерым да йөртмәм. Шулай дус булып җәен дә, кышын да яшәрбез. Көтүдә дә бергә-бергә йөрербез.
Сарык та бу киңәшкә риза була. Ике дус кыш көнен шулай бик тату гына уздыралар. Кыш үтә, яз килә. Хуҗалары боларны көтүгә җибәрә. Җәйнең матур, җылы көннәре дә җитә.
Шулай беркөнне Сарык елга читендә үлән ашый икән. Моның өстенә елга ярыннан туфрак коела башлый. Шунда Сарык башын күтәрә дә:
— Кем анда яр башыннан минем өскә туфрак коя? — ди.
Тегеннән, яр башыннан:
— Мин, Кәҗә морзаң,— дип кенә җавап бирә Кәҗә. Йортка кич кунарга кайткач та, Кәҗә йорт уртасына ята да, янына Сарык килә башласа: — Минем яныма килмә, синнән ис килә,— ди, Сарыкны якын да җибәрми, ди.
Кәҗә җылы, матур көннәрнең үткәнен сизми дә кала. Суык кыш килеп җитә. Шунда инде Кәҗә оятыннан Сарык янына җылынырга килми, абзарның караңгы почмагына кысыла да салкыннан дерелдәп ята икән. Сарык, моның тавышын ишетеп:
— Кем анда караңгы почмакта дерелди? — дип сорый.
— Кәҗә мескенең,— дип кенә җавап бирә Кәҗә.
Сарык моңа:
— Яныма яткырыр идем дә, миннән ис килә шул,— ди дә икенче ягына борылып ята. |
