Борын заманда бер Алдар исемле кеше булган, ди. Ул теләсә кемне алдалый ала икән. Үзен бик акыллыга санап йөргән бер бай кеше:
— Мин шул Алдарга очрасам, һич тә алдатмас идем,— дип күкрәк суга икән.
Бервакыт бай юл буйлап барганда күрә: әлеге Алдар бер кәкре каенны терәтеп тора, имеш. Бай аның янына барган да:
— Йә, дус, сине алдарга бик оста дип әйтәләр, мине дә алдый алырсыңмы икән, алдап кара әле,— дигән.
Алдар әйткән:
— Нигә сине алдый алмам икән? Бик тиз алдар идем дә, янымда алдар капчыгым юк бит, өйдә калды,— дигән.
Бай, аны-моны уйламыйча, Алдарга әйткән:
— Бар, алайса, капчыгыңны алып кил, мин монда көтеп торырмын,— дигән.
Алдар аңа:
— Өйгә бик кайтыр идем дә, менә бу каен аварга тора, китәргә ярамый бит,— дигән.
Бу кеше, бик үрсәләнеп:
— Барсана, зинһар, капчыгыңны китерсәнә, син килгәнче, каенны үзем терәтеп торырмын,— дип, кәкре каенны терәтеп калган.
Алдар шул китүдән килмәгән, ди, ә теге бай әле дә булса кәкре каенны терәп тора, ди. |
