Бер бай әфәнде, яңа кием тектерергә дип, өенә тегүче чакырткан.
— Кунакка киеп бара торган, бик тә килешле, затлы кием булсын,— дигән ул тегүчегә.
— И, мөхтәрәм бай әфәнде, андый затлы киемне киеп кемнәр янына кунакка барырга җыенуыгызны әйтә алмассыз микән миңа?
Бай әфәндегә, билгеле инде, мондый сорау бер дә ошамаган. Ул, кашларын җыерып, тегүчегә кычкырып җибәргән:
— Ә сиңа нәрсәгә ул, адәм актыгы? Минем кем янына баруымда синең ни эшең бар?
— Кием теккәндә ялгышмас өчен соравым,— дигән аңа тегүче.— Әгәр бу киемне киеп үзегездән дә баерак һәм дәрәҗәлерәк кешеләр янына барсагыз, мин аның алгы итәген кыскарак итәрмен. Ә инде ярлы-ябагай, гади кешеләр белән очрашу өчен арткы итәген кыскартырга кирәк булыр.
Бай әфәнде, моның сүзләрен ишеткәч, уйлап-уйлап торган да шаркылдап көлеп җибәргән һәм:
— Ахмак булсаң да, дөресен сөйлисең. Һәр эшнең үз хикмәте бар шул... Алайса, син миңа ике пар затлы кием тек! — дип әмер биргән, ди. |
