Елга яры буйлап Аю узып бара икән. Моны күргәч, яр читендә йөзеп йөргән Балык тыпырчынып куйган.
— Нәрсә, миннән курыктыңмы? — дигән аңа Аю.
— Юк, әллә кеше киләме икән дип курыктым.
Аю тагын гаҗәпкә калган.
— Кеше шундый куркынычмыни ул? —дип сораган ул Балыктан.
— Үзе куркыныч түгел, аның хәйләсе белән акылы куркыныч,— дигән Балык.
— Ә нәрсә соң ул хәйлә белән акыл?
— Анысын үзеннән сора инде.
Аю юлын дәвам иткән. Бераз баргач, моның каршысына бер карт очраган.
— Син кешеме? — дигән аңа Аю.
— Әйе, кеше.
— Алайса, миңа хәйлә белән акылыңны күрсәт әле.
— Мин бик карт инде. Хәйләм дә хәлсезләнде, акылым да артта калды. Син яшьрәк кешене эзлә,— дигән аңа Карт.
Аю ары киткән. Бераз баргач, аңа япь-яшь малай очраган.
— Тукта әле! Син кешеме?
— Кеше!
— Алайса, хәйлә белән акылыңны күрсәт.
— Мин бик яшь әле: хәйләм бөтенләй юк, акылым да яңа уянып килә,— дигән аңа малай.
Бара торгач, Аюның каршысына солдат очраган.
— Син кешеме? — дип сүз каткан аңа Аю.
— Кеше.
— Алайса, хәйлә белән акылыңны күрсәт әле.Ярый, күрсәтермен. Ләкин соңыннан үпкәлисе булма. Минем хәйләм артыңда качып тора, ә акылым сине теләсә кайда куып тота ала.
Кеше акылын күрим дип артына борылуга, солдат кылычын чыга¬ра да Аюның колагын кисеп төшерә. Аю куркуыннан елга ярына таба чабып китә.
Солдат мылтыгын төбәп атуга, Аюның койрыгы өзелеп төшә.
Елга ярына килеп җиткәч, Аю, буыла-буыла, Балыкка үзенең күргәннәрен сөйләргә тотына.
— Ул кеше дигәнең чыннан да бик куркыныч зат икән! Хәйләсе белән колагымны кисеп төшерде, ә акылы мине койрыксыз калдырды. Моннан ары мин беркайчан да кеше янына бармаячакмын! — дип ант итә ул.
Һәм шул заманнан бирле Аю, кеше күзенә күренмичә, урманда гомер итә, ди. |
