Бер агайның ике кызы булган. Үсеп буйга җиткәч, болар кияүгә чыгып, икесе ике авылга күчеп киткәннәр. Көннәрдән бер көнне агайның хатыны болай дигән:
— И картым, кызларыңның төп йорттан киткәннәренә күпме вакыт узды. Зинһар, барып хәлләрен белеп кайт...
Агай, күчтәнәчләр алып, юлга чыккан. Иң элек ул өлкән кызы яшәгән авылга киткән. Кызы аны якты йөз белән сөенеп каршы алган.
— Йә, кызым, ничек яшисең, сөйлә әле? — дигән агай.
— Әнә авыл читендәге тип-тигез басуны күрәсеңме? Без анда быел бодай чәчтек. Әгәр Ходай яңгырын кызганмаса, игеннәр мул булыр, үзебезгә ашарга да, базарга чыгарып сатарга да җитәр.
Кич буе кияве һәм өлкән кызы белән Ходайдан яңгыр тели-тели кунак булгач, агай иртән кече кызы янына юл тоткан. Кече кызы да моны елый-елый, сөенә-сөенә каршы алган.
— Тормышларыгыз ничек, ничек көн күреп ятасыз? — дип сүз башлаган агай кеше.
Кыз, җавап та бирмичә, әтисен ишегалдына алып чыккан. Ә анда йөзләгән чүлмәк тезелеп тора, ди.
— Әгәр быел Ходай кояшлы көннәрен кызганмаса, чүлмәкләр матур булып вакытында кибәр. Без аларны сатып баербыз,— дигән ул.
Агай кич буе кияве һәм кече кызы белән Ходайдан кояшлы көннәр тели-тели чөкердәшеп утыргач, икенче көнне иртән кайтырга чыккан.
— Кызларыбызның хәлләре ничек? — дип каршы алган аны хатыны.
— Их, аңламассың бу дөньяны! —дип көрсенгән агай.— Берсе Ходайдан яңгыр сорый, икенчесе кояшлы көн көтә...
— Ә син нинди теләк теләдең соң? — дигән хатыны.
— Яңгырын да, кояшын да теләдем. Калганын Ходай үзе карар... — дигән агай. |
