Яшәгән, ди, Ваня атлы малай. Көннәрдән бер көнне ул өйдә ялгызы гына калган. Кымшанырга да куркып, мич башында дер калтырап утыра икән бу. Шулчак янәшәсендә генә кемдер авыр итеп сулап куймасынмы!
Малай, моны йорт иясе дип уйлап, куркуыннан идәнгә сикереп төшкән. Сикереп төшүе булган, аяк астындагы кисәү агачы шап итеп маңгаена китереп бәргән. Тагын йорт иясе сукты, ахры, дип уйлаган Ваня. Аның бөтенләй коты очкан. Ул йөгереп барып ишекне ачкан да баскыч төбенә чыккан. Чыгуын чыккан, ләкин шуннан ары бер адым да китә алмаган. Чөнки ишек җибәрми икән моны. Шулчак Ваня бар көченә кычкыра башлаган:
— Ай, ай, ай! Йорт иясе җибәрми! Йорт иясе өйдән чыгармый!
Әлеге тавышны ишетеп, бөтен күрше-күлән җыелган. Карасалар, Ваняның чабатасы чишелгән дә, чабата киндерәсе ишеккә кысылган, ди.
Малайны йорт иясе түгел, ә бәлки үз чабатасы өйдән чыгармый тора икән ләбаса.
Ваняның сүзләрен тыңлап бетергәч, күршеләре өйгә кергәннәр. Аяк очларына гына басып, мич янына килгәннәр. Мич каршында кисәү агачы аунап ята, сәкедә камыр куелган күәс тора, ди. Камыр өлгереп кабарган да, пош-пош килеп, һава чыгарып утыра икән.
Ваняның йорт иясе дигәне әнә шул камыр күәсе булган. Күршеләре кычкырып көлеп җибәргәннәр. Шушы вакыйгадан соң малайны «Куркак Ваня» дип йөртә башлаганнар, имеш. |
