Аглаби дигән авылда бер аучы яшәгән, ди. Аучы белән балыкчының шапырынырга яратканы һәммә кешегә билгеле инде. Әмма Аглаби аучысы мактанчыкның да мактанчыгы икән.
Менә беркөнне ул, ауда йөреп, авылга кайткан да, гадәттәгечә, мактанырга тотынган:
— Дөньяда төрле хәлләр була, әмма әле мондыйны күргәнем юк иде! Шулай төпсез упкын читеннән барганда күрәм: каршымда галәмәт зур тырнаклы, коточкыч кыяфәтле ерткыч җанвар ята. Мондый тырнаклар белән теләсә кемне ботарлап ташларга була... Сез, мине куркып калгандыр, дип уйлыйсыздыр инде. Курыксам, Аглаби аучысы булам димени мин?!
Әкрен-әкрен генә бу куркыныч җанвар янына килдем дә, күз ачып йомганчы, тырнакларын чабып өздем!
Авылдашлары, башларын чайкый-чайкый, моның батырлыгына соклана-соклана тыңлыйлар.
— Нигә иң әүвәл аның тырнакларына тотындың? Тәҗрибәсез аучы икәнең күренеп тора... Иң элек ул ерткычның башын кисәргә иде! — дип, сүзгә кушыла шулчак бер авыл карты.
— Тәҗрибәм җитәрлек анысы, әмма ул ерткычның башын мин килгәнче кискәннәр иде шул инде,— ди аңа аучы.
Шулчак авылдашлар дәррәү көлеп җибәргәннәр, ә аучы, кызарып, сүзсез калган, ди. |
