Шулай беркөнне җир сукалап йөргәндә, авыл агае басуда бик зур асылташ тапкан.
— Бу асылташ кемнеке икән? — дип сораган ул күршесеннән.
— Илдәге һәммә байлык та патшаныкы. Хәзер үк патшага илтеп бир син аны,— дигән күршесе.
Агай, асылташны алып, патша сараена юл тоткан. Сарай капкасы төбендә моның каршысына генерал килеп чыккан.
— Кая барасың? — дип җикергән ул агайга.
— Патша хәзрәтләре янына. Минем аңа бирәсе асылташым бар иде,— дип, юаш кына җавап кайтарган агай.
— Ярый, бар. Әмма онытма: бу асылташ өчен патша сиңа нинди бүләк бирсә дә, яртысы миңа булыр...
Авыл агае нишләсен, патша янына кереп китәр өчен, генералның бу шарты белән килешкән.
Галәмәт зур асылташны күргәч, падишаһның йөзе балкып киткән. Авыл агаена, бүләк итеп, хезмәтчеләренә ике мең сум акча китерергә кушкан. Моңа каршы:
— Миңа акча кирәк түгел. Патша хәзрәтләре үз куллары белән җилкәмә илле камчы сукса, бик шат булыр идем,— дигән агай.
Падишаһ каршы килеп тормаган, камчы алып, агайның җилкәсенә сыдыра башлаган. Егерме бишкә кадәр санагач, агай сикереп торган.
— Яртысы булды! Миңа җитте! Калган яртысын капка төбендәге генералга вәгъдә иттем,— дигән ул.
Агай эшнең нәрсәдә икәнен сөйләгәч, генералны чакырып керткәннәр дә, ай-ваена карамыйча, сузып салып, егерме биш камчы сукканнар.
Ә падишаһ, авыл агаеның тапкырлыгына сокланып, аңа өч мең тәңкә акча бүләк итәргә әмер биргән, ди. |
