Бер солдат өйгә кайтырга чыкты. Юлда арылды, аның ашыйсы килә башлады. Авылга барып җиткәч, ул беренче булып торган агач өйгә шакыды.
– Юл кешесен ял итергә кертегез әле! – дип ялварды. Ишекне бер карчык ачты.
– Керегез, - дип әйтте.
– Ашап алырга булмасмы, хуҗабикә?
Карчыкта ашау җитәрлек иде, әмма ул фәкыйрь булып кылана бирде.
– Әй, яхшы кеше, бүген үзем дә бернәрсә ашамадым: берни дә юк.
|