Балалар кулга-кул тотынышып түгәрәкләнеп басалар. Уртага бер бала чыга. Түгәрәктәгеләр бер якка хәрәкәт итеп җырлыйлар. Җырларда уртадагы баланың укуда, хезмәттә, җыр-биюдә булган сәләте, уңганлыгы мактала:
Бу бик яхшы укучы,
Бу бик яхшы укучы,
Аның укуы яхшы,
Аннан үрнәк алыгыз.
Бу бик яхшы җырлаучы,
Бу бик яхшы җырлаучы.
Аның җырлавы яхшы —
Аннан үрнәк алыгыз.
Бу бик яхшы биюче... һ. б.
Шундый һәр җырдан соң түгәрәктәгеләр кул чабып, такмак әйтәләр.
Кәрия, Зәкәрия, коммая,
Кәрия, Зәкәрия, коммая:
Кэри комма, Зәкәр комма,
Зәкәрия коммая...
Бу вакытта уртадагы бала бер иптәшен алып әйләнеп тора. Әйләнеп туктагач, чакырган иптәшен калдырып, түгәрәккә баса. Тагын җыр башлана. Уен шулай дәвам итә. |
