Балалар бер рәткә тезелеп утыралар. Берсе уенны алып баручы була. Ул һәрберсеннән: «Сыер сатам, кайсы җирен аласың?»— дип сорап чыга. Тегеләр: «Итен, мөгезен, башын, колагын, койрыгын»,— дип төрлесе төрлечә әйтә. Шуннан сатучы киредән килеп һәрберсе белән әңгәмә корып чыга. Әңгәмәне ул болай башлый:
— Әйе, юк димәскә,
Уйнамаска, көлмәскә,
Ак, карага тимәскә.
«Син сыерның кайсы җирен алдың?» — ди һәм өстәп төрле сораулар бирә. Сатып алучы җавап биргәндә гел башта әйткән сүзен генә кабатларга тиеш. Нәтиҗәдә, мондый сөйләшүләр килеп чыга:
— Әтисенең исеме ничек?
— Койрык.
— Башың кайда?
— Койрыкта.
Сатып алучы бу вакытта «әйе», «юк» димәскә һәм көлмәскә дә тиеш. Кайсысы шартны бозса, ул сатучыга бер әйберен бирергә тиеш.
Уен шул рәвешчә рәт буенча кабатлап-кабатлап уйнала да, ахырда бер генә уен шартын үти алган бала кала. Ул «самавыр» була һәм уенны алып баручы белән калганнарга җәза бирә. Уен шуның белән тәмам була. |
