186. КӨЧ ҖИТМӘСӘ ХӘЙЛӘ БЕЛӘН

Бер хәлсез генә бөкре кеше була. Урамнан барганда, бер малай аның җилкәсенә таш белән бәрә. Бөкре малайны чакырып ала да, бераз акча биреп:

— Ай, акыллым, бик төз атасың икән,— ди. Аннан урамнан узып баручы таза кешегә күрсәтеп:

— Бар әле, әнә ул кешегә дә бәр; ул бай, күбрәк бирер,— ди. Малай, ышанып, теге кешегә дә бәрә. Теге кеше малайны тотып ала да бик үткәреп яңаклый.

77. АҢА ЫШАНЫЧ ЮК

Авылның ярлы агае урманнан «ухалла» арбасы белән утын алып кайтып бара икән. Ул бик арыган, көч-хәл белән генә тартып кайта икән. Авылның мулласы очраган да моңа:

— Алла куәт бирсен! — дип кычкырган.

Теге ярлының моңа бик ачуы килгән:

— Аллаң пычагым да куәт бирми, үземә көчәнергә туры килә,— дигән.