|
324. МЕНӘ ИЧМАСАМ КЫСТАГАН...
Мари хатыны татар авылындагы дусына кунак булып килгән. Хуҗа хатын кунагын сыйларга теләп, тәмле ашлар хәзерләгән. Өстәл янына утыргач, кыстап:
— Коч, коч! — ди икән.
Кунагының тартынып ашамый утыруына борчылып, таты да тырышыбрак кыстарга керешә икән:
— Коч, коч, мулан кучкат! — дип тә өстәп куя икән.
Болай дигәч, кунак хатын ашарга да, ашамаска да белмичә бөтенләй аптырап калган. Чөнки хуҗа хатын аны:
— Аша, аша, ник ашыйсың?! — дип кыстый икән.
|
|
219. ХӨРӘСӘН ЯЛКАУЛАРЫ
Өч Хөрәсән кешесе алмагач төбендә яталар, ди. Алмагачта бик яхшы пешкән алмалар бар, ди. Арадан берсе:
— Ай, шул алмаларны ашасаң иде,— дип әйтте, ди.
Икенчесе:
— Алар үзләре өзелеп авызга төшсәләр иде,— дип әйтте, ди.
Өченчесе:
— Ничек иренми сөйләшәсез,—дип әйтте, ди.
|
|