АЛЫПЛАР ТУРЫНДА ХИКӘЯТЛӘР.

Бер җирдә бер егет бар икән. Атасын да белмәде, анасын да белмәде, яңгызга көн күреп ята.? Бүртә йонлы бурлы атлы Иәстәй Мөңке булды. Бер көн юыртып яланга чыкты, бер киеккә юлыкты. Киекнең, баласы бар, бу баласы аксак икән.

Йәстәй Мөңке сорады:

— Я, киек, кая барасың?

Киек әйтте:

— Я, Бүртә йонлы бурлы атлы Йәстәй Мөңке, сиңа киләдерем.

АЛЫПЛАР ТУРЫНДА ХИКӘЯТЛӘР.

Кара ханның йортында Мешәк Алып булды. Хан җибәрде бер хезмәткә — Яан дигән балыкның алтын яңагын алдырырга. Эзләп китте Мешәк Алып аны. Төш килсә төшләнде, кунак килсә кунды, кочкачак (Кочкачак — чыпчык) очмас коба чүлгә килде, саескан очмас сары чүлгә чыкты, окты (Огу — ишетү) торна тавышын. Торна тавышы түгел, ике чөгере (Чөгер — кулбаш) йөдәп чыкылдап торды.

Мешәк Алып әйтте: «Монда йончып-йөдәп үләрмен»,— диде, кайгырды. Аннан китте юлы белән, барды. Чүлдә бер көрүстөннән бер егет чыкты. Чакырды, индерде (Индеру — кертү), аш ашатты, анда кундырды Мешәк Алыпны. Иртән торды, аш йидерде (Йию, җию — ашау). Аннан соң Мешәк Алыптан сорап ята:

— Кая барасың? — диде.

Мешәк Алып әйтте:

— Хан ярлыгы каты булгач, ятып үлгәнче йөреп үләргә.